á næstsíðasta degi ársins vakna ég á hádegi og hugsa
„hvað gerði ég til að eiga allt þetta skilið?“
hugsa um árið sem er að líða
alla staðina sem ég hef heimsótt
rigninguna í Maasai Mara sem buldi á tjaldinu alveg eins og í Africa með Toto
slabbið í Reykjavík sem seitlaði í gegnum kuldaskó, ullarsokka og föðurland
sólina í Róm sem var svo sterk að ég hélt ég myndi falla í yfirlið innan um allar rústirnar
skrefateljarinn í símanum segir að ég hafi gengið 3,1 milljón skref á árinu
ég veit ekki hvaða þýðingu það hefur
veit bara að í haust varð ég svo skotinn í konu
að ég hljóp 100 kílómetra á einum mánuði
það eina sem kom út úr því var að ég missti 8 kíló
og var skammaður af sjúkraþjálfaranum mínum fyrir að ofreyna liðina
hugsa um ástina og sorgina
samtvinnaðir þræðir frá hjarta í hjarta
startkaplar eilífðarinnar
það eina sem rofnar ekki við dauðann
það eina sem ferðast óslitið á milli heima
hugsa um ömmu og afa
fædd sama árið
farin með nákvæmlega tveggja vikna millibili
„sorgin er hreyfanlegt afl“ sagðir þú eitt kvöldið í Klaipeda
það eina sem ég myndi vilja bæta við
er að sorgin hverfur aldrei
hún finnur sér bara nýjan farveg
hugsa um systur fasta í álfakletti
hvernig getur maður syrgt einhvern sem er lifandi?
ég er hættur að sprengja flugelda
með hverju árinu hef ég minni þörf fyrir sprengingar
bara þessar djúpsjávarsprengjur sem birtast í brjóstinu
annað slagið
hugsa um öll tárin sem ég felldi
yfir ótrúlegustu hlutum
á ótrúlegustu stöðum
sólsetrinu á Seltjarnarnesi
mynd af nýfæddu barni á samfélagsmiðlum
kvikmyndinni Boyhood í bústaðnum
bréfinu sem hún sendi mér í World Class Vatnsmýri
en í símanum mínum er enginn tárateljari
á árinu sem er að líða las ég 59 bækur, horfði á 108 kvikmyndir og hlustaði á 27.800 mínútur af tónlist
helst myndi ég vilja vita hversu oft ég hló
hversu oft ég faðmaði einhvern
hversu margar mínútur ég var hamingjusamur
en um það finnast engin gögn
hugsa um þakklæti
götu fulla af haustlaufum, eins og gullin kjarnorkusprengja
bleika rönd á fölbláum vetrarhimni, þegar borgin breytist í Múmínbolla
öskrandi brimið á síðasta útihlaupi vetrarins
hugsa um æðruleysi
að finna öryggi í hverjum andardrætti
að uppgötva gleði í brosum ókunnugra
að hætta aldrei að leita jafnvel þótt maður finni ekki skapaðan hlut
á áramótum verð ég alltaf svo melankólískur
því þá líður mér eins og ég sé fjarlægjast fortíðina
jafnvel þótt ég sé að nálgast framtíðina
árin byrgja mér sýn
þannig kannski þarf ég bara að hætta að telja
í kvöld ætla ég hins vegar að skála
fyrir ári uppfullu af tilfinningum
en gersneyddu allri rómantík
ári þar sem ég uppgötvaði að andlegur vöxtur er ekki beinn eins og ljósastaur
heldur undinn eins og greinar trjánna
ári þar sem ég lærði að tíminn er ekki línulegur
heldur hringlaga eins og gárur í stöðuvatni
árið 1977 skrifaði Sigfús Daðason
ég skil ekki upphafið
ég skil ekki ástina
ég skil ekki dauðann
ég vil ekki hljóma hrokafullur
en Sigfús hafði rangt fyrir sér
við skiljum þetta allt
við erum bara búin að gleyma því
munum það ekki
fyrr en það er orðið of seint
ÞSH, 31. desember 2024
Comments